Οι αρένες με τα λιοντάρια επιστρέφουν

Δεν ξέρω πόση ώρα κοίταγα και ξανακοίταγα τα πολυάριθμα δημοσιεύματα που έχουν βγει σχετικά με τα βασανιστήρια των παιδιών, γιατί μιλάμε για ηλικίες 19-24 και πρόσωπα που μοιάζουν έφηβοι, που είναι κατηγορούμενοι για την ένοπλη ληστεία της τράπεζας στο Βελβεντό Κοζάνης. Αποσβολωμένη προσπαθούσα να σκεφτώ κάτι να γράψω,

κάτι να σχολιάσω, αλλά το βλέμμα έμενε καρφωμένο για ώρα στα πρόσωπα αυτών των παιδιών, γεμάτα μελανιές και χτυπήματα και σ’ αυτό το ελεεινό photoshop που προσπαθούσε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Το στομάχι μου κόμπος και τα χέρια μου αδυνατούσαν να πληκτρολογήσουν έστω και μια λέξη.

Σκεφτόμουν ότι βρίσκομαι σ’ ένα παράλληλο σύμπαν, σε μια κακόγουστη αμερικάνικη ταινία με πρωταγωνιστές τους φοβερούς και τρομερούς τρομοκράτες, που έχουν αντικατασταθεί όμως με ανυπεράσπιστα και φοβισμένα παιδιά αλλοιωμένα από το ξύλο και τα βασανιστήρια.

 Πολιτικοί-δημοσιογράφοι τουιτάρουν τις απόψεις τους  για τα βασανιστήρια

 Από χθες που εμφανίστηκαν οι αλλεπάλληλες φωτογραφίες στο διαδίκτυο, αλλά και σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, αισθάνομαι σοκαρισμένη, αηδιασμένη και ανήμπορη να σκεφτώ ή να κάνω κάτι. Πότε άλλοτε στη χώρα μας συλλάμβαναν άτομα που κατηγορούνταν για ληστεία και περιέφεραν σαν τρόπαια τα βασανισμένα σώματά τους, σαν λάφυρα, για να τα βλέπουμε όλοι εμείς κλεισμένοι στα σπίτια μας, καθισμένοι αναπαυτικά πίσω από την οθόνη του υπολογιστή και να κρίνουμε ως άλλοι δικαστές, να βγάζει ο καθένας τα συμπεράσματά του; Πόσο πίσω έχουμε μεταφερθεί επιτέλους; Σε λίγο θα έχουμε και αρένες με λιοντάρια, όπου θα πετάνε τον κάθε κατηγορούμενο και εμείς θα παρακολουθούμε πως τον κατασπαράζουν τα θηρία…

Δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουν αυτό το ειδεχθές έγκλημα που διαπράττεται εις  βάρος της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ανθρώπινης υπόστασης γενικότερα. Κάποτε ακόμα και τους χειρότερους εγκληματίες, που είχαν διαπράξει τα στυγερότερα εγκλήματα, τους “προστάτευαν” (τουλάχιστον για τα μάτια του κόσμου) οι αστυνομικοί για να μην ξυλοκοπηθούν από τις οικογένειες των θυμάτων. Τώρα τι; Όχι μόνο τους βασανίζουν ανελέητα, αλλά στέλνουν στα ΜΜΕ τις φωτογραφίες για να τις δημοσιεύσουν; Πόσο πιο χαμηλά μπορούμε ακόμα να πέσουμε;

Και τι κάνει η δικαιοσύνη για όλα αυτά; Αφήνει αυτά τα παιδιά έρμαια στους αστυνόμους-θεούς που αποφασίζουν στην κυριολεξία για την τύχη τους; Δεν υπάρχουν θεσμοί, κράτος δικαίου τίποτα; Ρητορικές ερωτήσεις….

Φαίνεται πως η οικονομική κρίση που παρουσιάζουμε ως άλλοθι για τα πάντα τα 4 περίπου τελευταία χρόνια, είναι μια μάσκα όπου από πίσω κρύβεται κάτι βαθύτερο και πολύ πιο επικίνδυνο: Μια κρίση θεσμών, αξιών, νόμων, που οδηγεί με ξέφρενους ρυθμούς πια στην κατάλυση της Δημοκρατίας. Όσους κόπους και αγώνες έκανε αυτή η χώρα για τη θέσπιση της Δημοκρατίας τόσο γρήγορα τη χάνει. Ή απ' όσο όλα δείχνουν την έχασε.

Το θέμα είναι τι κάνουμε όλοι εμείς. Κάποτε αγωνιζόμασταν, κατεβαίναμε στους δρόμους , φωνάζαμε για τα δικαιώματά μας που τα καταπατούσαν πάλι, αλλά δεν το βροντοφώναζαν. Τώρα που τα καταπατούν και το παινεύονται κιόλας, χρειάζεται πολύ παραπάνω αγώνας για να ξαναποκτήσουμε τη χαμένη από καιρό αξιοπρέπειά μας.

Βάνα Ψυχογιού