Μας μετατρέπουν σε συνταξιούχους από τα 30 μας

Ηλιόλουστη μέρα σήμερα, σε καλεί να βγεις έξω, να περπατήσεις, να τη χαρείς… Και που να πας; Βλέποντας αυτή την ωραία μέρα, το λογικό είναι να σε γεμίζει θετικά συναισθήματα, αισιοδοξία, να θες να την αξιοποιήσεις δημιουργικά. Αλλά πως; Η ανεργία δεν σ’ αφήνει να πας ούτε μπρος ούτε πίσω.

Έχεις βαρεθεί να ξυπνάς το πρωί και να προσπαθείς να σκέφτεσαι ότι όλα θα φτιάξουν, ότι κανένας δεν χάνεται ότι αργά ή γρήγορα κάτι θα βρεθεί και για σένα σ’ αυτή τη ρημαγμένη χώρα. Και προσπαθείς να μην το βάζεις κάτω. Ξεκινάς απ’ το πρωί, ψάχνοντας αγγελίες απεγνωσμένα στο internet.  Εννοείται ότι το να ψάχνεις κάτι στο αντικείμενο σου δεν έχει πια νόημα, φαντάζει τελείως ουτοπικό, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει τίποτα. Μπαίνεις λοιπόν στα διάφορα site για δουλειά:

-Αγγελίες για σερβιτόρους-ες και μπάρμαν-μπαργούμαν, που καταλαμβάνουν ένα μεγάλο μέρος των αγγελιών. Αφορούν ηλικίες 24 χρόνων και κάτω, ενώ πλέον η συμφωνία που κάνεις είναι να πληρώνεσαι (το αστρονομικό ποσό των 25 ευρώ το 8ωρο) βάσει του κόσμου που φέρνεις στα μαγαζιά. Σε προσλαμβάνουν για 2-3 μεροκάματα  και παίρνεις 225 ευρώ τον μήνα, με χίλιους δύο όρους-κανονισμούς και φυσικά το 8ωρο μπορεί να γίνεται και 10ωρο ή 12ωρο σε κάποιες περιπτώσεις.
-Πολλές αφορούν call center και προώθηση καρτών μέσω τηλεφώνου, που πληρώνεσαι με bonus αν και όταν κλείνεις συμφωνίες. Πολύ δελεαστικό δεν λέω.

-Μια αντίστοιχη κατάσταση είναι και οι λεγόμενοι υπάλληλοι γραφείου, όπου και πάλι ασχολείσαι συνήθως με τηλεφωνικές πωλήσεις.

-Ένα άλλο φαινόμενο της εποχής, είναι οι εταιρείες marketing και διαφήμισης, που ξεπηδούν σαν τα μανιτάρια και υποτίθεται ότι προσλαμβάνουν συνεχώς κόσμο. Στην ουσία  πρόκειται για πωλήσεις door to door, όπου αφού υποστείς ένα training  για αρκετό διάστημα, προσπαθείς να πωλήσεις το χ ψ προϊόν ως πλασιέ, ενώ επίσης πληρώνεσαι βάσει των πωλήσεων.

-Στην ίδια μοίρα είναι και οι εξωτερικοί συνεργάτες, πωλητές, εμπορικοί αντιπρόσωποι κλπ.

Κρύος ιδρώτας σε λούζει, αλλάζοντας συνέχεια σελίδες στις αγγελίες. Κάπου εκεί, χαμένος στις αγγελίες, υπάρχει η πιθανότητα να βρεις και μια “νορμάλ” δουλειά, μια δουλειά ότι να’ ναι πλέον απλώς να πληρώνει, αλλά αυτή η άτιμη προϋπηρεσία σε εγκλωβίζει. Για την πιο απλή δουλειά, σούπερ-μάρκετ, πωλητής-τρια  σε κατάστημα, φούρνος και λοιπά, χρειάζεται οπωσδήποτε προϋπηρεσία 2-3 χρόνων στην καλύτερη περίπτωση.

Αρχίζεις και σκέφτεσαι: Τι τα ήθελα τα πτυχία, τις ξένες γλώσσες, τους υπολογιστές κλπ και δεν μάθαινα μια τέχνη, μια οποιαδήποτε τέχνη. Κάτι για να μπορώ να συντηρούμαι. Σκέφτεσαι και ξανασκέφτεσαι, τι πρέπει να κάνεις δηλαδή για να βρεις μια οποιαδήποτε δουλειά; Να αρχίζεις να πηγαίνεις όπου βρίσκεις και να παρακαλάς να σε πάρουν δοκιμαστικά για αρχή και μετά αν τους κάνεις να σε κρατήσουν;

 Δυστυχώς σ’ αυτό το σημείο μας έχουν φτάσει. Να παρακαλάμε για μια οποιαδήποτε δουλειά, να απασχοληθούμε με κάτι, να μη νοιώθουμε ότι έχουμε πάρει σύνταξη απ’ τα τριάντα μας.

Και άντε υπάρχουν οι τυχεροί που έχουν ένα χαρτζιλίκι για καφέ ή ένα γυμναστήριο. Οι υπόλοιποι τι; Θα κάθονται να κοιτάζουν το ταβάνι, αφήνοντας τη πιο δημιουργική ηλικία τη ζωής τους να περνάει έτσι;

Φαντάζομαι πολύ από εσάς έχουν κάνει ενδόμυχα τι σκέψη: Πόσο διαφορετική θα είναι η ζωή μου στα 60, μήπως αυτό που ζούμε είναι ένα preview;

Και η μέρα περνάει και κλείνεις λίγο το παντζούρι για να μη σε τυφλώνει ο ήλιος, να μη σου θυμίζει ότι έξω η ζωή συνεχίζει, κυλάει ορμητικά με ή χωρίς εσένα…

Blogger